La Ruĝhara Dancistino

# La Ruĝhara Dancistino

La muziko de la 1940-aj jaroj plenigis la salonon, kaj la parko brilis sub la koloraj lumoj. Tomaso staris ĉe la rando de la dancejo, rigardante la svingtancistojn, kiuj moviĝis kun gracio kaj energia ritmo. Li venis ĉi tien ĉiun semajnfinon jam tri monatojn, sed ankoraŭ li sentis sin kiel fremdul.

Lia okuloj ĉiam trovis ŝin – la ruĝharan virino kun la nigra robo, kiu dancis kun tia memfido, ke ŝi ŝajnis flugi. Ŝiaj haroj ondis dum ŝi turniĝis, kaj ŝia rideto estis tiel natura, kvazaŭ la muziko mem kreiis ĝin. Aliaj nomis ŝin Elena, kaj li aŭdis, ke ŝi estis unu el la plej bonaj dancistoj en la urbo.

"Nur iru al ŝi," murmuris al si Tomaso, sed liaj piedoj restis fiksitaj al la planko. Li memoris siajn unuajn malgracijajn paŝojn, kiam li lernis la bazan lindy hop. Kion ŝi pensus pri komencanto kiel li?

La aktuala kanto finiĝis, kaj Elena iris al la trinkejo por akvo. Jen ŝia ŝanco! Tomaso profunde ensparis kaj komencis marŝi al ŝi, lia koro batante kiel tamburoj.

"Pardonu," li diris, lia voĉo iomete tremanta. "Mi estas Tomaso. Mi vidas vin danci ĉiun semajnon, kaj vi estas... vi estas mirinda."

Elena turnis sin al li kun amika rideto. Ŝiaj verdaj okuloj brilis. "Dankon! Vi estas la juna viro, kiu ĉiam staras ĉe la angulo, ĉu ne? Mi vidis, ke vi faras grandajn progresojn."

"Vi... vi rimarkis min?" Tomaso ne povis kaŝi sian surprizon.

"Kompreneble! Mi memoras, kiam mi komencis. La sving-komunumo estas familio – ni ĉiuj helpas unu la alian." Ŝi paŭzis kaj rigardis lin atendeme. "Ĉu vi volis ion demandi?"

Tomaso senktis la kuragxon plii profunde. "Mi... mi scii, ke vi estas tre spierta, kaj mi ankoraŭ lernas, sed... ĉu vi volus danci kun mi? Se vi havas tempon, kompreneble."

Elena ridis – ne moke, sed varme. "Mi pensis, ke vi neniam petos! Kompreneble, mi volus danci kun vi."

Dum ili iris al la dancejo, nova kanto komenciĝis – malrapida blues. Elena metis sian manon sur lian ŝultron kaj ŝlins alian en lian manon.

"Ne zorgu pri la teknikaj aferoj," ŝi diris dolĉe. "Nur sentu la muzikon kaj sekvu vian koron."

Ili komencis movi kune, kaj kvankam Tomaso faris kelkajn erarojn, Elena kondukis lin kun tanta pacienco, ke li post kelkaj momentoj komencis senti la magioan de la svingtanco. La mondo ĉirkaŭ ili malaperis, kaj ekzistis nur la muziko, la ritmo, kaj la varmeco de ŝia rideto.

Kiam la kanto finiĝis, Tomaso sentis sin tute ŝanĝita. Li ne nur dancis kun la plej bona dancistino en la salono – li trovis novan amikon kaj, eble plej grave, novan memfidon.

"Dankon," li diris, ankoraŭ iomete senvena.

"Ne dankinde," Elena respondis. "Sed nun vi devas promesi, ke vi petos aliajn dancistinojn danci. La sola maniero lerni estas praktiki, kaj ĉiuj ĉi tie deziras danci kun vi."

Tomaso ridetis kaj, por la unua fojo tiu vespero, rigardis ĉirkaŭ la salonon ne kun timo, sed kun esperego. La muziko daŭris, kaj li sentis sin preta por la sekva danco.

---

*Fino*